Rosie Dunne en Alex Stewart zijn beste vrienden. Dat is nou juist het probleem. In Love, Rosie denk je vanaf het begin al te weten hoe de film zal eindigen, maar de weg er naartoe is verrassender dan gedacht. Een vriendschap of iets-meer-dan-een-vriendschap tussen een jongen en een meisje blijkt namelijk niet het grootste probleem van de hoofdrolspelers te zijn.

De film begint met een voice-over van hoofdpersonage Rosie Dunne, gespeeld door Mortal Instruments-actrice Lily Collins. We bevinden ons op een bruiloft, de dag die de gelukkigste dag van haar leven had moeten zijn; grappig genoeg ligt Rosie huilend op een bank en is dit duidelijk niet de gelukkigste dag van haar leven. Hoe ze precies in die situatie terecht gekomen is, wordt verteld in een enorme flashback die het grootste deel van de film in beslag neemt.

In korte momenten zien we een kleine Alex en Rosie samen opgroeien, voor het verhaal stopt bij Rosies 18^e verjaardagsfeest. De film neemt nog net een klein stukje van het eindejaarsbal mee van Rosie en Alex (gespeeld door Sam Claflin, vooral bekend door zijn rol in de laatste twee Hunger Games films) voor ze afstuderen met plannen om hun geboortestad Dublin te verlaten en samen in Boston te studeren.

Hun plannen worden alleen iets gewijzigd als Rosie onverwachts zwanger wordt en Alex in zijn eentje naar Amerika gaat. Constant van elkaar gescheiden proberen ze contact te houden, terwijl ze ieder hun eigen leven leiden. Zal hun vriendschap de jaren en duizenden kilometers afstand overleven?

Love, Rosie is de verfilming van het boek Where rainbows end van Cecelia Ahern. Het boek bestaat geheel uit brieven, sms’jes, e-mails en chatberichten en is nu omgetoverd tot een film in dialoogvorm. Het originele van de berichtjes in het boek is in de film behouden, een deel van de personages helaas niet. De keuze om Rosie wel twee kleinere broertjes te geven in plaats van een oudere zus snap ik niet helemaal, omdat het meer aandoet tot een poging een paar familiefilm-elementen toe te voegen, terwijl vanwege bepaalde scenes en taalgebruik de leeftijd voor de film op 12+ ligt. Gelukkig maar dat Rosie’s nieuwe beste vriendin Ruby wel in de film zit, want wat heb ik gelachen om Jaime Winstone.

Niet alleen aan haar rol is een goed staaltje casting te pas gekomen, ook hoofdrolspelers Lily Collins en Sam Claflin hebben een fijne chemie op het scherm die je de hele film door voelt. Zelfs aan het begin van de film voor het bal heb ik al het idee dat ze meer dan vrienden zijn – of dat geheel de bedoeling is weet ik niet – en alle struggles die ze tegenkwamen hielden me tot het eind vast, ik moest gewoon weten hoe het hier met ze af zou lopen. Dat Sam Claflin kon acteren wisten we al, maar nadat haar vorige film niet goed uitpakte in de bioscopen heeft Lily Collins als Rosie Dunne bewezen dat ze wel degelijk kan acteren.

Als je een echte kritische filmkijker bent, zou ik wel even een oogje dichtknijpen. Het deel personages dat in Dublin woont, heeft namelijk een Brits accent. Tja, dat krijg je met een Britse film, maar gek genoeg heeft bijna de hele cast in het gewone leven een Amerikaans accent en is er niet voor gekozen ze een Iers accent aan te leren. Daardoor is het eigenlijk niet helemaal duidelijk waar de film zich echt afspeelt; zelfs de beschrijvingen van de film op bioscoopsites verschillen met afwisselend Dublin en Londen. De scenes in “Boston” in de film zijn voor het gemak opgenomen in Toronto, Canada. Naast de plaatsen kwam ik een klein gaatje in het plot tegen waar Rosie als ze nog zwanger is haar baby ter adoptie wil opgeven, waarna ze zodra het geboren is haar ineens wil houden. Deze gedachteswitch wordt verder niet uitgelegd.

Maar dit soort films is denk ik niet gemaakt om geheel geanalyseerd te worden, want het is vooral een fijne film om bijvoorbeeld je date mee naartoe te nemen in de winter. De humor is net zoveel aanwezig als de romantiek, de personages zijn sympathiek en dat maakt het een leuke, maar vooral lieve romcom die ik graag nog een keer zou zien.