Het zijn De Nationale Filmdagen in Nederland, een goed excuus om naar de bioscoop te gaan dus, ook voor mij. Vrijwel meteen wist ik dat ik naar If I Stay wilde, een dramafilm en tevens een verfilming van het gelijknamige boek van Gayle Forman. ’s Middags kocht ik alvast de kaartjes en ’s avonds zat ik met mijn zus en haar vriendin in de bioscoop. De film duurde zo’n 107 minuten, waarvan er ongeveer om de 20 minuten weer een zielige scene voorbij kwam met de bedoeling de tranen tevoorschijn te laten komen.

De rij tienermeisjes voor ons snotterde en snifte meer dan genoeg voor iedereen. Het meest verbaasd was ik nog dat ze achteraf toen de lichten aangingen zélf verbaasd waren om hun vriendinnen te zien huilen; waarschijnlijk had iedereen in de zaal dat meegekregen behalve zijzelf. Enfin, aangezien wij het droog hielden, hadden we meer tijd om onze mening te geven over de film en Adam (die ik eigenlijk helemaal niet zo leuk vond als boek-Adam). Wat was het verschil tussen mij en de huilende meisjes? Zij kwamen voor de film, ik kwam voor het boek.

Begrijp me niet verkeerd, zodra er een nieuwe film wordt aangekondigd van een geweldig boek ben ik net zo enthousiast als de rest van de fans, maar dat betekent niet dat je niet kritisch mag zijn. Ik ben blij met de populariteit van de Young Adults die ervoor heeft gezorgd dat The Fault In Our Stars nog steeds draait en Paper Towns binnenkort wordt verfilmd – nieuws voor de fans: inmiddels is Nat Wolff gecast als Quentin Jacobsen en Cara Delevigne als Margo Roth Spiegelman – maar toch lukt het me nooit om boeken niet met de film te vergelijken.

Ik mis belangrijke scenes en personages als die uit films weggelaten worden en erger is het nog als een casting niet klopt en een personage ineens lang en blond is in plaats van klein met donker haar. Het draait nu eenmaal allemaal om “the looks” in Hollywood en dat zal ook wel zo blijven. Toch hoop ik dat filmmakers dapper genoeg kunnen zijn om zich te houden aan de beschrijving van het personage in het boek, in plaats van zich te laten leiden door wat er mooi uit ziet op een groot scherm. Laat ze mooi zijn doordat ze echt zijn.

Een film waar helemaal niks aan ontbreekt zal er wel nooit komen. Misschien moeten we het eens andersom doen door eerst de film te kijken en dan het boek te lezen. Dan kan het alleen maar beter worden.