Een weeffout in onze sterren – John Green
Originele titel: The Fault in our Stars
Uitgeverij: Lemniscaat
Uitgave: december 2014
ISBN: 9789047704560
Prijs paperback: €14,95
Hazel werd drie jaar geleden opgegeven, maar een nieuw medicijn rekt haar leven voor nog onbekende tijd. Genoeg om een studie op te pakken en vooral niet als zieke behandeld te worden. Augustus, Gus, heeft kanker overleefd – ten koste van een been. Vanaf het moment dat Hazel en Gus elkaar ontmoeten, lijkt er geen ontsnappen aan de zinderende wederzijdse aantrekkingskracht. Maar Hazel wil niet iemands tijdbom zijn.

Hazel laat Gus kennismaken met haar lievelingsboek: An Imperial Affliction van Peter Van Houten, een roman over een ziek meisje, die midden in een zin eindigt. Samen besluiten ze op zoek te gaan naar Peter Van Houten om hem te vragen hoe het de personages vergaat nadat het boek is opgehouden. De tocht leidt hen naar Amsterdam, waar de schrijver als een kluizenaar leeft. Hij is in niets wat ze zich van hem hebben voorgesteld. En hun leven neemt een wending die ze zich niet hadden kunnen indenken.

Er is geen andere mogelijkheid dan dat je verliefd wordt op Een weeffout in onze sterren, ‘langzaam en dan ineens helemaal, zoals je in slaap valt’.

Het liefst zou ik het hele boek citeren, maar dat kan helaas niet. Een weeffout in onze sterren bevat zoveel prachtige zinnen die je raken. Of stukken die je juist versteld doen staan, al vanaf de eerste zin van het boek. 

Op het eerste gezicht lijkt dit een boek te zijn dat alleen maar nare en verdrietige gevoelens losmaakt, een kankerboek willen sommigen ook wel zeggen, maar dat vind ik zelf een lelijke benaming. Is het een boek over kanker? Ja. Maar Een weeffout in onze sterren is zoveel meer dan dat.

Vorig jaar ontving het boek de Dioraphte Jongerenliteratuur Prijs. Dat zoveel jongeren dit boek hebben gelezen verbaast me niet, er ontstond namelijk een grote hype rondom het boek nadat het in de New York Times Bestseller List terechtkwam en afgelopen zomer werd verfilmd onder de originele titel The Fault in our Stars.

Bas Maliepaard schrijft in de Trouw “Geen wonder: deze roman raakt het hart en het hoofd”. Ik zou het zelf niet beter kunnen zeggen. Dat het boek in het hart raakt, zie je al vanaf het begin aankomen. Je weet dat het een boek moet zijn waarbij je het hoofdpersonage niet eeuwig bij je zult kunnen houden, en toch doet het pijn wanneer je uiteindelijk afscheid moet nemen. Want juist de kijk op het leven van Hazel zorgt ervoor dat je aan haar gehecht raakt. Ze denkt veel na en is niet iemand die bezig is met doodgaan, ze blijft leven tot het eind.

In NoordHollands Dagblad is een aantal vragen aan John Green opgenomen. “Boeken kunnen belangrijke vragen stellen. Kunnen je aan het denken zetten. Maar ze kunnen geen onmogelijke vragen beantwoorden. De afschuwelijke waarheid is dat Hazel nooit te weten zal komen hoe het haar familie vergaat na haar dood. Dan is ze er niet meer, namelijk. Dus moet ze met haar ouders praten over haar grote zorgen,” zegt John Green zelf over het boek. Hiermee laat hij naar voren komen dat zijn boek aan het denken zet en het belang van literatuur naar voren brengt. Zelfs al is het boek geschreven als jongerenliteratuur, ik denk dat ook adolescenten dit boek zal aangrijpen.

De personages Hazel en Augustus zijn realistisch geschreven. Ze zijn misschien iets slimmer dan de gemiddelde doorsnee tiener, met name door de cynische of juist filosofische uitspraken tussendoor, maar als je erover nadenkt, had één van hen zo je beste vriend of vriendin kunnen zijn.

En juist dat vind ik knap van John Green. Het gehele boek is geschreven vanuit een vrouwelijk personage, maar hij weet zelfs de naam van het beste jurkenwinkeltje in Amerika te noemen, hij weet zich zo goed in te leven dat ik het ook had geloofd als hij dit boek onder een vrouwelijk pseudoniem had geschreven.

Aan het realisme moet ik ook de passages over Amsterdam toevoegen. Nu is het zo dat John Green zelf in Amsterdam heeft gewoond toen hij bezig was aan het boek, dus deels zijn de goede beschrijvingen van de stad daaraan te danken. Maar toch, ook de personages Van Houten en Lidewij, zijn assistente, zijn zo herkenbaar. Hier is geen Amerikaan aan het werk geweest die een willekeurig personage een Nederlandse afkomst heeft gegeven en toen ermee is gaan schrijven, hij heeft in de originele versie van het boek ook echt de manier van Engels praten van de Nederlandse personages overgenomen, dat merk je aan het taalgebruik.

In de Nederlandse versie van het boek merkte ik dit minder en dat vond ik persoonlijk wel jammer. Dat neemt niet weg dat het boek in beide talen zeker raakt. En toch, door de luchtigheid tussendoor in het boek, is het helemaal geen naar boek om te lezen. Tussendoor heb ik toch met een glimlach zitten lezen. Dit boek laat je ook achter met een lach, niet alleen een traan.