De laatste ster – Rick Yancey
Originele titel: The Last Star
Uitgeverij: A.W. Bruna
Uitgave: juli 2016
ISBN: 9789400507470
Prijs paperback: €14,99
Prijs ebook: €9,99
We zijn hier en dan zijn we weer weg. Dat was al zo voordat ze kwamen. Dat is altijd zo geweest. De Anderen hebben de dood niet uitgevonden, ze hebben hem alleen geperfectioneerd. Ze hebben de dood een gezicht gegeven, om hem ons vervolgens in het gezicht te wrijven, want zij wisten dat dat de enige manier was om ons te vermorzelen. De dood eindigt niet op een continent of in een oceaan, niet bij een berg of op een vlakte, in een jungle of een woestijn. Hij eindigt waar hij begon, waar hij van meet af aan was: op het slagveld van het laatste, nog kloppende mensenhart.

In het laatste deel van deze epische reeks, waarin het lot van de planeet wordt bezegeld, neemt meesterverteller Rick Yancey ons mee langs triomf, verlies en onverminderde actie.

In De laatste ster houdt Rick Yancey ons voor de laatste keer in spanning: kan de wereld een invasie van buitenaardse wezens overleven? Hoe weten we wie de “Anderen” zijn? Zijn we niet zelf de vijand?

 Bij aliens stel je je vaak groene marsmannetjes voor, maar Rick Yancey creëert een invasie op een veel realistischer niveau. We kwamen er al achter in het allereerste deel uit de Vijfde Golf-trilogie: tijdens de vierde golf blijkt dat de Anderen er net zo uit zien als wij.

Toch zijn ze anders, weten we dankzij Evan Walker, de Andere die zich een mens voelt. In dit laatste deel wordt het een en ander duidelijk over hoe de Anderen in elkaar zitten en waarom Evan ‘geknakt’ is. Zoals Ben het zegt: “Zelfs die ouwe kwaaie alien heeft zijn enkel gebroken.”

Pepper wordt van een stoere chick een nóg stoerdere chick die uit vliegtuigen springt.

Een interessante ommekeer, want juist Pepper wordt dankzij Vosch een soort supermens in dit deel. Zij krijgt het twaalfde systeem toegediend. In De oneindige zee lazen we de opbouw hier naartoe, in De laatste ster zien we hoe Pepper van een stoere chick een nóg stoerdere chick wordt die uit vliegtuigen springt. Juist hierdoor begin je je van alles af te vragen: wat zijn namelijk de Anderen? En wat maakt het twaalfde systeem Pepper dan precies?

Langzame legpuzzels voor de actie
Rick Yancey doet dus eigenlijk wat hij in elk deel doet: hij geeft je een klein stuk van de grote legpuzzel. In het begin van het boek werkt dat niet helemaal. Het verhaal begint met een creepy priester waardoor ik er niet helemaal lekker in kan komen. Dat geldt ook voor het begin in het algemeen, aangezien het vooral bestaat uit het team dat wacht of Pepper en Theekop terugkomen. Het is een verschil tegenover het vorige boek, met bommen en gevechten en ontsnappingen. Maar Rick Yancey herpakt zichzelf als Zombie met Dombo eindelijk besluit op pad te gaan naar de grotten.

Dan krijgen we vanzelf weer die apocalyptische actie die zo spannend is. Elke keer als je bij een zig verwacht, is er een zag. Zelfs kattenvrouwtjes zijn niet te vertrouwen. Het laat je bij elk personage afvragen aan welke kant diegene staat – ik vraag het me zelfs af bij Megan en soms bij Pepper. Dat wantrouwen was wat het eerste deel zo goed maakte. In dit boek verschuift de wie?-vraag vooral naar een “waarom?” Waarom toch die invasie? En wat gaat er nu gebeuren?

Liefde voor Pepper
De antwoorden worden vooral gegeven door Vosch, die nog altijd angstaanjagend eng is met z’n haaienogen en eigenlijk best wel sick is.Toch blijft hij het masterbrein: hij weet namelijk precies wat Pepper gaat doen en waar ze naartoe zal gaan. Daardoor gebeuren er ook dingen met Pepper waar ze niet gelukkig mee is en dat zorgt ervoor dat ik alleen maar meer van haar ga houden en haar net als Ben aan het lachen wil krijgen. Sinds het vorige deel heb ik echt een liefde ontwikkeld voor haar en in dit deel vind ik haar alleen maar cooler, vooral omdat ze zich na haar oppervlakkige gedrag iets meer openstelt.

De perspectieven van Ben zijn geweldig.

Pepper wordt in dit boek een geweldige soort van hoofdpersoon. Een echte hoofdpersoon is er namelijk niet, want Yancey wisselt voortdurend van perspectief. Op een bepaald niveau vind ik dit wel fijn: de perspectieven van Ben zijn geweldig. Zijn uitspraken brengen de humor in het boek. Een voorbeeld van Ben over Evan Walker: “Flapdrol Lichtjaar heeft ons net verteld dat ze de steden gaan opblazen.” Zoals je al kunt begrijpen ben ik natuurlijk ook dolblij met de hoofdstukken vanuit Pepper.

Perspectieven: wat er wel en niet werkt
Dan het niveau waarop ik niet blij ben met alle perspectieven: het wisselt te snel en te veel. Ook zijn bepaalde personages als Sam vanuit de derde persoon geschreven en ik snap niet waarom. Om de één of twee hoofdstukken is er een ander perspectief en daardoor wordt het wat ingewikkeld. Door die korte stukjes is er minder tijd om ieder personage te begrijpen en daardoor raak ik Cassie helemaal kwijt.

Ze was altijd de kick-ass heldin in de serie. Cassie was grappig en sarcastisch en herkenbaar als verteller van het verhaal. In dit boek zijn haar sarcastische opmerkingen eerder bitchy en Cassie mist de angst en haat voor de Anderen uit het eerste deel. In dit deel is ze vooral bezig met jongens en wat Ben en Evan van haar vinden. Haar gedachten over Evanland komen niet bepaald op de goede momenten: girl, de wereld is aan het vergaan! Pas aan het einde lijkt Cassie weer bij zinnen te komen. Rick Yancey verkrijgt een geweldige cast met Ben en Pepper, maar verliest daarmee de kenmerkende persoonlijkheid van Cassie van toen ze nog dacht dat ze de laatste mens op aarde was.

Het einde is zo’n explosie aan emoties dat je denkt: ja, daar doe je het voor.

Cassie is back!
Maar gelukkig was er dus het einde! Het einde, wauw. Ik zal er geen spoilers over geven, maar je kunt me opvegen. Het einde is zo’n explosie aan emoties dat je denkt: ja, daar doe je het voor. Het mag misschien dan niet het allerbeste deel zijn uit de reeks – het tweede deel overtreft het niet – maar de afsluiting is de trilogie waardig. En daar vinden we ook Cassie, Cassiopeia, weer terug als haarzelf.

Achteraf lijkt Rick Yancey dus alles goed te maken en dat mag ook wel na alle tissues die je waarschijnlijk nodig hebt. Bereid je voor op een emotioneel boek dat als je er eenmaal in zit, mind blowing is. Ik mis de serie nu al! De laatste ster komt dus iets langzamer op gang en de perspectiefwisselingen komen de personages niet ten goede, waardoor het boek de eerdere delen niet kan evenaren. Maar het verhaal op zichzelf? Dat blijft realistisch, geniaal goed bedacht en hartbrekend – Yancey laat geen hart in de mensheid heel, maar juist daarom blijf je van De Vijfde Golf-trilogie houden.

De laatste ster tour

Dankzij A.W. Bruna kon ik dit boek samen met andere bloggers voor uitkomst lezen, bedankt A.W. Bruna! Bij deze blogtour hoort ook een verdiepingsvraag-element. De vraag van de uitgeverij aan mij luidt:

De Anderen zijn tot de conclusie gekomen dat de wereld alleen gered kon worden door de beschaving te vernietigen. Niet van buitenaf, maar van binnenuit. En de enige manier om de menselijke beschaving te vernietigen was verandering van de menselijke natuur.
Hoe wordt de verandering van de menselijke natuur in het boek aangepakt? En is deze aanpak geloofwaardig?

De verandering van de menselijke natuur gebeurt door het menselijke van de mensen af te nemen: vertrouwen. Dit gebeurt al vanaf het eerste boek en daardoor is de gedachte erachter geloofwaardig, de verandering van de menselijke natuur is een ontwikkeling.

Die ontwikkeling zie je het beste in Cassies crucifixsoldaat uit De vijfde golf. In De laatste ster merk je dat de aarzeling en het menselijke van toen steeds meer verdwijnt; er wordt niet meer gewacht op samenwerking, maar vanwege het risico wordt ‘de vijand’ meteen uitgeschakeld. Eerst zijn alleen de Anderen de vijand, maar na de ontwikkelingen die alle personages hebben meegemaakt, lijkt iedereen de vijand.

Door het vertrouwen weg te nemen, verdwijnt de samenwerking tussen de mensen, menen de Anderen. Zonder samenwerking is er geen vooruitgang mogelijk. Tja, de Anderen hebben een vergezocht idee van hoe je de wereld kunt ‘redden’. Het is iets wat je je totaal niet voor wilt stellen, dat de wereld daardoor stil blijft staan, omdat niemand weet wie te vertrouwen is. En toch is het denk ik een logische redenering in De laatste ster, als je kijkt naar hoe moeilijk het vertrouwen weer terug te winnen is. Megan is hier een goed voorbeeld van, die na de keelbom uit het vorige boek niemand meer echt lijkt te vertrouwen en vaak liever doet wat zij zelf wil dan samen te werken (en weigert Sams beer bij zijn echte naam te noemen, het kleine monster).

Gelukkig maar dat wij wel samenwerken! In de blogtour van A.W. Bruna geef ik het stokje door aan Lisa van Leave no story behind. Mijn vraag aan haar is:

Sinds het vorige deel De oneindige zee hebben we meer gezien van Pepper. In De laatste ster krijgt ze haast net zo’n belangrijke rol als Cassie. Denk je dat Pepper het beter op kan nemen tegen de Anderen, of toch Cassie? En wie vind jij een betere boekheldin en waarom?