Foto: That’s me! Mijn column verscheen een maand geleden in de Metro.

“Het valt me hier op als niemand zit te bellen achter het stuur.” In Nederland krijg je zo 230 euro boete voor je telefoontje onderweg. In Ierland is een welgemeend excuses omdat je je gezin moest bellen en je het niet meer zult doen goed genoeg. De Nederlandse vrouw die in een Ierse pub van haar drankje nipt schetst een andere wereld: een waar goede intenties genoeg zijn. Een wereld waarin sorry nog gewoon geaccepteerd wordt als je een fout maakt of te laat komt. Een waar je niet hijgend aan komt hollen voor die ene minuut die je nog op de parkeermeter hebt. Een wereld van rust en stilstaan bij momenten, bij ontmoetingen met vreemden of bekenden en vragen hoe het met ze gaat.

In Ierland gaat weliswaar alles langzamer – ik hoor mezelf zuchten om de caissière in Dublin die drie eeuwigheden neemt om een tasje in te pakken, terwijl dat in Nederland bijna altijd andersom is – maar mede daardoor zijn ze hun rust niet verloren zoals de Nederlandse drukke drukte. En in hun serene rust die ik in ons kikkerlandje zo mis, leeft een Ierse vriendelijkheid. Bovengenoemde geëmigreerde pubvrouw kwam, om even in het verkeersthema te blijven in het linksrijdende land, een half uur te laat bij haar auto omdat ze een wandeling in de bergen had gemaakt. Sorry. “De parkeerwacht zei ‘o, maar u heeft tien minuten speling.’” Ik geloof bijna m’n oren niet bij de verhalen van de Nederlands-Ierse vrouw, maar ze vertelt het met een nonchalance die alles gewoon maakt.

En hoewel ik bellen achter het stuur absoluut niet aanmoedig, is het onvoorstelbare door de Iers-Nederlandse vrouw genoemde andere autoscenario één waar ik alleen maar van kan dromen of wat alleen in films gebeurt: Auto’s stoppen langs de snelweg. In Nederland: omdat je benzine op is en/of je een lekke band hebt. In Ierland: omdat je wilt picknicken en/of toe bent aan een pauze. En dat dat ook oké is, want je neemt tijd voor jezelf wanneer jij of je bijrijders die nodig hebben.

De Ierse rust en soms absurde vriendelijkheid is een sprookje. En daar geniet ik nog even van voor ik in Nederland de parkeertijd tien keer check, de picknick oversla en de zuchtende caissière alles zo snel mogelijk aanslaat terwijl ze haar mobieltje mist en niemand vraagt hoe het met haar gaat.

Het leek me leuk om eens wat anders met jullie te delen, namelijk een van mijn schrijfsels! Dit is mijn column die zoals je kunt zien niet al te lang geleden is verschenen in de Metro en daar ben ik enorm trots op. Hoe nemen jullie het beste tijd voor jezelf om wat te relaxen?