Hemelvuur – Francesca Haig
Originele titel: The Map of Bones (Fire Sermon, Book 2)
Uitgeverij: A.W. Bruna
Uitgave: september 2016
ISBN: 9789400504783
Prijs paperback: €14,99
Prijs ebook: €9,99
Vierhonderd jaar na nu heeft een nucleaire vuurzee huisgehouden op aarde. De natuur en de menselijke beschaving zoals wij die kennen zijn verwoest. Hoewel er geen sprake meer is van straling, komt ieder kind om raadselachtige redenen samen met een tweelingbroer of -zus ter wereld. Elk paar bestaat uit een lichamelijk perfecte Alfa en een door een afwijking getekende Omega. De manier waarop de Raad, het hoogste orgaan van de overheersende Alfa’s, over de samenleving regeert, doet denken aan apartheid.
Omega’s worden gebrandmerkt en uitgestoten, en Alfa’s eigenen zich de schaarse hulp- en voedselbronnen toe. Maar zelfs voor de Alfa’s valt er aan één wrang feit niet te ontkomen: als de ene tweelingbroer of -zus sterft, dan sterft ook de andere.
Cass is uniek onder Omega’s; zij heeft geen lichamelijke afwijking, maar gaat gebukt onder de last van een vooruitziende blik. Terwijl haar tweelingbroer Zach binnen de Raad steeds meer macht krijgt, koestert zij de gevaarlijkste droom die er is: die van een wereld waarin Alfa’s en Omega’s als gelijken naast elkaar leven. Ergens aan de andere kant van de oceaan, hoopt ze, bevindt zich een plek waar Omega’s in veiligheid kunnen leven. Maar om daar te komen moet ze eerst de kust bereiken, en Cass’ meedogenloze broer Zach zit haar en haar vrienden op de hielen…

Het verhaal van ziener Cass uit de Fire Sermon serie gaat verder in Hemelvuur. Ondanks het strenge bewind van haar broer Zach en de Biechtmoeder die haar op de hielen zat, heeft ze het Eiland weten te vinden. Maar niet zonder slag of stoot, want is er nog wel een plek waar Omega’s veilig en menswaardig kunnen leven?

Na Vuurpreek had ik heel veel zin om te beginnen aan Hemelvuur. Ik keek ernaar uit om te horen hoe het verhaal verder zou gaan, vooral vanwege het spectaculaire einde in het eerste deel. De relatie tussen Cass en Kip brak opnieuw een beetje mijn hart. No spoilers voor wie het eerste deel nog moet lezen, maar Cass’ gevoelens in de nasleep van Vuurpreek hielden me zeker in de ban.

Alleen niet voor heel lang. Ik kan mijn teleurstelling helaas niet verbergen, want ik kwam echt moeilijk door dit boek heen. Waarschijnlijk had ik zoveel verwachtingen van Hemelvuur, dat de trage start van het boek een tegenslag vormde.

Waarom het boek geen vuur in mij aanwakkerde
Het begin van het boek besteedt vooral veel aandacht aan Cass’ tocht met Piper en Zoë. Ze vluchten door de deadlands, verwoeste gebieden uit het Ervoor. Tijdens die tocht zijn ze op weg naar Sally, een vrouw die jaren in het verzet zat en nu een teruggetrokken bestaan leidt waar ze niet kan worden opgespoord door de Raad.

Die zoektocht naar Sally neemt veel tijd in beslag. Juist het ontbreken van een echt doel vertraagt de verhaallijn en zorgde ervoor dat wanneer ik Hemelvuur tussendoor even weglegde, ik niet precies wist wat er nou ook alweer precies gebeurd was. De verwoesting van het Eiland zorgt ervoor dat er niet écht meer een plek is voor de Omega’s om te leven en het zoeken naar een nieuw toevluchtsoord lijkt vrij uitzichtloos.

Zelfs al houden de personages moed, toch zorgen die weinige aanknooppunten ervoor dat ik als lezer niet geboeid werd. Ik denk dat als er net iets meer informatie zou zijn over hoe Cass haar broer kon tegenhouden, ik sneller door zou willen lezen. Nu heb je alleen Cass’ wilskracht die het verhaal draagt en weet je als lezer niet waar je naar uit kunt kijken. Dat zorgt er wel voor dat de uiteindelijke gebeurtenissen onvoorspelbaar en verrassend zijn, maar de weg er naartoe is lang en niet spannend genoeg om je nieuwsgierigheid vast te houden.

Last but not least
Toch heb ik uiteindelijk doorgezet om dit boek uit te lezen. Iemand heeft me wel eens gevraagd waarom ik een boek dat ik niks vind niet gewoon weg leg, maar ik heb opnieuw mijn antwoord gevonden: sommige eindes van boeken wil je niet missen. Ik ben namelijk achteraf heel blij dat ik toch het einde van Hemelvuur heb gelezen.

De laatste stap richting de Ark en de waarheid was namelijk precies was ik in mijn leesdip nodig had. Het laatste deel van het boek schept geheimzinnigheid, maar brengt tevens het loerende gevaar beter in beeld dat in Vuurpreek sterker aanwezig was. De documenten over de Ark waren wat ingewikkelder qua taalgebruik, maar voegden juist een extra waarde toe. Ze zorgden voor de worldbuilding en achtergrondinformatie die ik graag zie in post-apocalyptische boeken. De gekke Xander die telkens maar dingen brabbelde over een stad vol botten maakte me júist benieuwd naar wat er daar echt zou liggen, meer dan Cass zelf.

Betere bijrollen
Wat in Hemelvuur voor meer waardering van het verhaal heeft gezorgd, zijn de bijrollen. Xander zorgde voor net dat gekke randje dat je nieuwsgierig maakt en de zanger van een geuzenlied bracht het ethische aspect van het verhaal over: wanneer de Omega’s vluchten naar het toevluchtsoord om in leven te blijven, zouden ze hier tegelijk hun leven mee geven.

Cass zelf was in dit boek niet mijn heldin, maar Zoë. Hoewel ze altijd overkomt als vrij koppig en ongevoelig, leer je in dit boek dat ze ook gewoon een mens van vlees en bloed is. En tevens iemand die kan liefhebben. Wie ze dan had liefgehad, kon ik niet voorspellen. Ook ik werd op het verkeerde been gezet in de relatie tussen Piper en Zoë. De karakterontwikkeling van Zoë vond ik haast beter dan die van Cass. Cass kan namelijk maar moeilijk omgaan met de verandering dat er geweld en offers nodig zijn om iets teweeg te brengen en blijft daarin hangen. Zoë daarentegen verandert juist door de muren om zich heen iets te laten zakken en aan zichzelf toe te geven dat er persoonlijke dingen zijn die ze nog moet verwerken.

De ontknoping
Francesca Haig eindigt zoals ik uit het vorige deel gewend ben: met een enorme ontknoping die genoeg over laat om in een vervolg alles uit te kunnen zoeken. We hebben meer geleerd over het Ervoor, de wereld van vroeger die is vergaan, en het Elders, de onbekende wereld waar misschien mensen zijn zonder tweelingen. De ontknoping zorgt ervoor dat ik toch graag wil weten hoe dit verhaal verdergaat.

Het kostte me heel wat moeite om door Hemelvuur heen te komen, maar qua originaliteit kan ik niet ontkennen dat Francesca Haig een goed plot heeft uitgedacht. Het duurde even voordat het kwam, maar het einde benadrukt de rassengeneratie-themathiek die ik in het eerste deel zo goed vond. Ik hoop dat Francesca van het laatste deel in de trilogie een knaller maakt met spanning en vaart in het verhaal, dan waag ik me namelijk graag nog een keer aan de serie om te lezen hoe de Fire Sermon afloopt.

Bedankt aan Uitgeverij A.W. Bruna voor het recensie-exemplaar in ruil voor een eerlijke recensie.