We can be mended – Veronica Roth
Originele titel: The Diabolic
Uitgeverij: Young & Awesome (imprint Uitgeverij Leopold)
Uitgave: oktober 2016
ISBN: 9780007963713
We Can Be Mended is a short-story epilogue that focuses on Four and takes place five years after Allegiant, the conclusion of the Divergent series.

Nadat Veronica Roth ons verslagen achterliet met het einde van Allegiant, besloot ze tijdens de release van Carve the Mark de Divergent fans nog één afsluiter te geven: met een hele kleine novelle als epiloog van de Divergent serie. Deze epiloog was niet te koop, maar in gelimiteerde oplage aan te vragen bij HarperCollins als je Carve the Mark vooruit had besteld. Hoewel ik dit boekje allang niet meer had verwacht, plofte het pas in een envelop neer op de mat.

Mocht je de Divergent serie nog niet hebben gelezen, sla deze recensie dan vooral nog even over. Ik probeer sowieso niet alles over dit boekje te verklappen, maar het einde van Divergent wil je niet gespoilerd hebben. Heb je de serie wel uitgelezen? Mooi, dan kun je nu verder lezen.

Zoals je je misschien nog wel kunt herinneren, eindigt Allegiant namelijk met de dood van Tris. Een hartverscheurend einde waar nog lang door fans over werd nagepraat. In We can be mended focust Veronica Roth op Four en zijn leven vijf jaar na Tris’ dood. We krijgen een kleine glimp in dit leven, want het boekje – dat zelf klein genoeg is om in je hand te passen – telt maar 33 pagina’s.

Terug in Chicago
Toch is het net alsof je nooit uit de Divergent wereld weg bent geweest. De facties bestaan niet meer en iedereen in futuristisch Chicago is met elkaar gemixt, een soort wereld van factielozen. De facties zijn in de geest van het boek echter niet weg, Four’s gedrag doet denken aan Zelfverloochening – hij heeft zijn haar kort geschoren en draagt bij aan de voorzieningen van de stad in plaats van rekruten op te leiden – en grotendeels speelt het verhaal zich af in de voormalige basis van Onverschrokkenheid.

Het is leuk om al die bekende plekken kort terug te zien, net zoals de personages. Aangezien Tris niet meer in beeld is, is een grote rol weggelegd voor haar beste vriendin Christina. Christina’s eigen verhaal over hoe ze nu jongeren opleidt is passend voor haar personage, maar wat er nog meer gebeurt, zal denk ik verschillende fans ontevreden stemmen.

Geforceerd einde
Het is alsof Veronica Roth met dit boekje haar teleurgestelde fans een oplossing wil bieden: laten we allemaal gelukkig zijn. Hoewel ik de dood van Tris niet écht nodig vond in Divergent, maakte dit het verhaal wel realistisch. Soms zijn er opofferingen nodig om een betere wereld te bereiken. Dat Four veel terugdenkt aan Tris en zich steeds maar afvraagt wat zij zou hebben gewild, is een goede manier om Fours gevoelens neer te zetten, maar uiteindelijk probeert Veronica Roth een plot te forceren om Four gelukkig te maken.

Door de enige overgebleven personages met elkaar te matchen, wordt het verhaal meer een soort fanfiction. In eerste instantie was ik heel blij een nieuw Divergent verhaal te hebben kunnen lezen, maar hoe meer ik nadacht over hoe de rest van de serie was, hoe meer ik het gevoel kreeg dat dit gewoon niet klopte.

Liever een dik(ker) boek
De personages zijn goed neergezet en precies zoals ik me herinner, maar het uiteindelijke einde dat deze kleine novelle krijgt, doet af aan de epiloog. Alleen een herdenkingsdienst zou denk ik voor Divergent fans al een mooi verhaal zijn geweest om nog weer even terug te denken aan hun fandom. Maar het verhaal dat Veronica hier probeert te schrijven is te gehaast om in 33 pagina’s bevredigend te zijn. Ik sluit het plot dat zich ontvouwt niet geheel uit, maar ik denk dat er een nieuw dikker boek of een novelle van minstens 100 pagina’s nodig zou zijn om deze relatie geloofwaardig uit te werken.

Ik heb er zeker wel plezier aan beleefd om me weer onder te dompelen in Four’s wereld, maar het einde? De ene fan zal het geweldig vinden, maar de ander zal toch liever altijd blijven rooten voor FourTris.