Hot Mess – Lucy Vine
Originele titel: Hot Mess
Uitgeverij: A.W. Bruna
Uitgave: oktober 2017
ISBN: 9789400509221
Prijs paperback: €17,50
Prijs ebook: €6,49

Hot Mess [zn.] – een aantrekkelijk persoon, die zich regelmatig in een staat van chaos bevindt.
Heb je weleens aan een zondagse brunch gezeten terwijl je nog rook naar zaterdagnacht?
Regelmatig je bed, Netflix en pizza verkozen boven menselijk contact?
Of nog steeds de huur van je muffe appartement niet opgezegd omdat hij zo lekker goedkoop is?
Ontmoet je soulmate, Ellie Knight.
Haar leven… loopt niet bepaald zoals gepland. Ze haat haar baan, haar vrienden beginnen allemaal te settelen en zich voort te planten, en haar huisgenoten zijn ronduit bizar. Sommigen zullen Ellie omschrijven als een ‘hot mess’. Maar wie heeft wél alles perfect voor elkaar? Hot mess is een schaamteloos grappig verhaal met een heldin waar velen zich in zullen herkennen: Ellie – een moderne Carrie Bradshaw meets Bridget Jones.

‘Hilarisch. Ik zou meteen naar rechts swipen voor Hot mess.’ – Grazia
‘Slechte dates, verkeerde vrienden, jezelf proberen te kennen en hier gigantisch in falen – dit debuut laat je keihard en hardop lachen.’ – Glamour

“Stel je voor: Bridget Jones op Tinder, Carrie Bradshaw in Londen en Lena Dunhams Girls als roman…” Dat is de veelbelovende combinatie van sterke heldinnen in het boek van Lucy Vine. In de hoofdrol van het boek Hot Mess plaatst zij Ellie Knight, die zelf – zoals je kunt verwachten – een behoorlijke ‘hot mess’ is.

Het leven als een happy single is namelijk nog niet zo makkelijk als je écht happy wilt zijn. Ellie woont in een muf appartement met één goddelijk knappe maar vrouwenverslindende jongeman, en één huisgenoot die ze nog bijna nooit gezien heeft. Het is een rotappartement dat ze nog niet op heeft gezegd omdat het zo lekker goedkoop is, en ze ook nog geen betere baan gevonden heeft dan het kantoor waar ze geen inspiratie vindt en haar baas een enorm doetje is.

Vergelijking met bekende heldinnen
Als je dit zo leest, kun je de vergelijking met Bridget Jones, Sex & The City en Girls waarschijnlijk wel zien. Net als in deze boeken en series is Ellie namelijk een beetje klunzig, maar tegelijk op zoek naar liefde, het perfecte leven en zichzelf. Een fantastisch plot als je van grappige boeken met sterke vrouwelijke hoofdpersonen houdt. Ik werd daardoor ook meteen aangetrokken door dit boek en kon niet wachten om erin te duiken. Maar… de vergelijking met bekende klassiekers brengt ook hoge verwachtingen met zich mee.

De lat is voor mij daarbij denk ik iets te hoog gelegd. Ik ben dol op Bridget Jones, maar vooral omdat ze zo lekker recht voor z’n raap en gewoon is. Ellie Knight zegt ook werkelijk alles wat ze denkt, maar ik mis een beetje die ‘gewone’ gedachten. Elke zin die Lucy Vine opschrijft moet namelijk grappig zijn. Als er geen grapje zelf in zit, is het wel een uitspraak over een gestoorde Tinderdate, 50-Shades-vergelijking of belediging naar een irritante collega.

Wat boeken als Bridget Jones siert, is dat niet elke zin grappig is. Sommige zinnen lach je je kapot om, maar er is ook wat meer van het gewone leven en normale gebeurtenissen. Dat zorgt voor een balans. In Hot Mess is er vooral in het begin van het boek enorm geprobeerd de lezer aan het lachen te maken. En hoewel er hilarische dingen staan, krijg ik toch gauw het gevoel van zo’n comedyshow waarbij na elke zin een Amerikaans publiek op een bandje lacht. Waarschijnlijk zou dit boek in scriptvorm voor een serie heel goed zijn, maar als leesboek was het voor mij iets te veel.

Minder humor, meer leven
Hier begon ik me eigenlijk een beetje aan te storen, want het is niet nodig. Lucy Vine heeft namelijk echt een leuk plot bedacht en Ellie Knight is iemand waarmee je je goed kunt identificeren – waarschijnlijk is het voor vrouwen van haar leeftijd herkenbaar dat vrienden met een relatie zullen proberen iemand voor jou te vinden, omdat ze niet denken dat je altijd single en gelukkig kunt blijven – dus zo’n verzameling aan vergezochte grappen is lang niet op elke pagina nodig.

Ik denk dat Lucy Vine dit halverwege het boek heeft gehoord, want ik had zo een moment waarop het beter werd en ik meer het gevoel had dat dit boek inderdaad paste bij die grote namen. Door over Ellies overleden moeder te schrijven, wordt Ellie namelijk ineens veel meer een personage met gevoelens dan alleen dat grappige masker. Ik merkte ook dat ik toen pas meer begon te lachen om bijvoorbeeld de Skype-gesprekken met haar vader en zus.

Wat me raakte
Het onderwerp rouwverwerking zorgt daarmee voor een diepere laag in het boek die ik graag eerder had gezien. In die scenes schrijft Lucy namelijk een paar hele rake dingen. Zo vond ik het zeer herkenbaar hoe ze schrijft dat mensen altijd zeggen dat iemand tegen kanker “vecht”. Maar hoe is het dan als iemand overlijdt? Heeft diegene dan niet hard genoeg gevochten? Heeft diegene dan verloren? Dit is iets waar ik me zo in kan vinden – als je per se die bewoording wil gebruiken, denk ik dat je altijd vecht. Maar het is geen strijd van winnen of verliezen, de enige optie is doorgaan en hopen op het beste. En in die momenten dat we even aan Ellies moeder denken, voelde ik me met haar verbonden.

Lucy Vine schreef dit boek omdat ze knettergek werd van alle ‘ze leefden nog lang en gelukkig’-romcoms. Ik denk dat haar benadering hiervoor vooral was om een single hoofdpersoon neer te zetten die feest en knappe mannen uitzoekt op Tinder, maar de eigenlijke goede benadering die het standaard ‘happily ever after’ tegengaat, zijn de diepere lagen in het boek. Het verlies van Ellies moeder, de angst om je leven te veranderen omdat je niet weet hoe het gaat uitpakken, het moederschap dat niet altijd even geweldig is als het lijkt, vriendschappen die dreigen uit elkaar te vallen omdat iedereen andere levens leidt. Dat zijn de verhalen die laten zien dat het leven niet altijd lang en gelukkig is, maar dat je een manier kunt vinden om ermee om te gaan.

Waardering voor de diepere laag
Ik heb het gevoel dat dit boek een kwestie is van “trying too hard”. De schrijfster heeft heel hard geprobeerd een moderne romantische comedy neer te zetten en heeft zich een beetje mee laten slepen door het streven om de lezer aan het lachen te maken. Maar het ding met schrijven is dat je personages vaak hun eigen leven gaan lijken en ik denk dat dat ook met Hot Mess is gebeurd. Ellie Knight werd vertrouwd en kreeg daardoor een diepere laag, waardoor het boek ongeveer na de helft serieuzer en geloofwaardiger werd. We zien vanaf daar meer van het echte leven.

De één zal waarschijnlijk dubbel liggen om dit boek, terwijl de ander net als ik meer waarde hecht aan het tweede deel van het boek. Ik heb tevens enorm uiteenlopende recensies voorbij zien komen. Het is daarom lastig om een oordeel te geven over Hot Mess, maar ik heb er toch geen spijt van dat ik dit boek gelezen heb. Het brengt namelijk eens iets anders dan sprookjesachtige cliché-eindes, en oké, ik heb toch wel gegniffeld om Tony’s adembenemend mooie kuiten in Vijftig Tinten Tony. Lucy Vine zelf is freelance journalist, dus ik hoop dat wanneer ze nog een boek schrijft, ze de ervaringen die zij in haar werk heeft opgedaan zal meenemen om een iets meer down to earth verhaal neer te zetten in combinatie met goed gedoseerde humor – dan denk ik dat die opvolger van Bridget, Carrie en Hannah er echt zal komen.

Bedankt Uitgeverij A.W. Bruna voor dit recensie-exemplaar in ruil voor een eerlijke recensie!